Ebû Said-i Harraz hazretleri, büyük tevekkül sahibiydi.
Her nîmeti, Rabbinden beklerdi sadece.

Bir ara çölde yolculuk yapıyordu.
Açlıktan yürüyemez hale gelmişti ki, ilerden bir kervanın geldiğini gördü.

Gayri ihtiyari sevindi buna.
Zira "Onlardan bir şey ister, yerim de yürümeye güç kazanırım" diye düşünmüştü.
Ama böyle düşündüğüne pişman oldu.

Kendi kendine;
- Ey nefsim, kervanın gelmesine niçin seviniyorsun? Demek ki sen, Rabbinden başka birilerine güveniyorsun. Ahdım olsun, onlardan birşey istemeyeceğim. Çünkü Rabbim beni onlardan daha iyi biliyor, dedi.

Ve telâşla etrafına bakındı.
Ve bir çukur gördü az ilerde.
Acele içine girip gizlendi kervandan.

Etraf zifiri karanlıktı.
Kervan gelip, o bölgede konakladı.
Ve hiç mümkün değilken, kervandan biri gördü onu çukurun içinde.

Yüksek sesle;
- Ey insanlar! Burada bir insan var. Ölmek üzere. Koşun, birşeyler yedirin de ölmesin zavallı! diye seslendi.

Etraftan koşuştular.
Onu çukurdan çıkarıp, nefis yiyecekler sundular kendisine.

KOMŞULARLA İYİ GEÇİN!

Bu zât, akrabasından bir hanıma;
- Komşularla iyi geçin. Bu, iyi bir huydur! buyurdu.

Sonra şunu anlattı:

Peygamber Efendimize bir kadını methedip;
- Çok ibâdet yapıyor, dediler.

Efendimiz aleyhisselâm sordu:
- Komşularıyla arası nasıl?
- İyi değil, onları üzüyor, dediler.

Buyurdular ki:
- Öyleyse o kadın Cehennemliktir.