Huzeyfe-i Mer'aÅŸi hazretleri ile talebesi Hubeyret-ül Basri hazretleri, gayr-i müslim bir köye gelmiÅŸlerdi bir gün.
Kalabalık bir gurup onları karşıladılar.

O anda garip birÅŸey oldu.
Bu zât baÅŸladı aÄŸlamaya.

Ä°nsanlar merak edip;
- Niçin aÄŸlıyorsunuz? dediler.
- Günahlarıma aÄŸlıyorum, buyurdu.

- Allahü teâlâ affeder, bilmiyor musun?
- Evet biliyorum.

- Öyleyse?
- Evet, Allahü teâlânın merhameti çoktur, affeder. Ama unutmayın ki, azabı da ÅŸiddetlidir. Bu azabtan kurtulmaya elimde senedim yoktur, buyurdu.

Ve ilave etti:
- Kur'ân-ı kerîminde mealen; "Ä°nsanların bir çoÄŸu, Cehennemde yanacaktır" buyuruluyor. Bilmiyorum ki ben de onlara dahil miyim? Bir kısmı da, Cennete girecekler, ama ona girmek için de elimde beratım yoktur. Velhasıl Cennete mi girerim, yoksa Cehenneme mi? Henüz belli deÄŸilken, aÄŸlamamak elde mi? Ä°ÅŸte bu sebepten aÄŸlıyorum, buyurdu.

Ve özetledi:
- Dünya'da aÄŸlamayan, âhiret'te aÄŸlar.

Bu defa insanlar;
- Yâ Hübeyr, sen böyle dersen, baÅŸkalarına nasıl yol gösteriyorsun? dediler.
Bunu iÅŸitince, "Eyvaah!" dedi.

Ve yıkılıp yere düÅŸtü kederinden.
Bayılmıştı.
İnsanlar etrafında toplandılar.
Merakla bekliyorlardı ki,

O sırada, gaibten;
- Ey Hübeyre! Biz seni dost edindik. Ölünce, ebediyyen Cennette olacaksın! diye bir ses iÅŸitildi.

Üçyüzden fazla kâfir, iÅŸitti bu sesi,
Çok duygulandılar.
Kalpleri islâma meyletti.

Birlikte "kelime-i ÅŸehâdet"i söylediler
Ve hepsi îmânla ÅŸereflendiler.