Seyyid Ahmed Rıfai hazretleri, büyük Velîlerden ve evlâd-ı Resûl'dendir.
Henüz dünyaya gelmemişti ki, dayısı rüyasında Resûlullah Efendimizi gördü.

Efendimiz aleyhisselâm kendisine;
- Ey Mansur! Yakında hemşirenin bir oğlu olacak. Adını Ahmed koyun ve onu iyi yetiştirin. Zira o, Hak teâlâ katında yüksek bir zât olacaktır, buyurdu.

Kırk gün sonra, bu zât doğdu.
Gençliğinde, Allah'tan çok fazla korkuyordu.
Öyle ki, çok ağlamaktan, gözyaşları iz yapmıştı yüzünde.

Namaza durduğunda, benzi sararır, kendinden geçerdi.
Orta boylu, nur yüzlü ve buğday benizliydi.

Alnı açık ve geniş ve güler yüzlü idi.
Konuştuğu zaman sözleri kalblere tesir eder, kötü yolda olanlar hidâyete kavuşurdu.
Uzakta olanlar da, yanındaymış gibi işitirlerdi sohbetini.

Hatta yavaş ve alçak esle de konuşsa, yanındakiler gibi işitirlerdi aynen.
Kulağı az işiten ve sağır olanlar bile işitir ve anlarlardı Onun kerametiyle.

EN MÜHİM ŞEY

Bir gün sohbetinde;
- Îmândan sonra en mühim şey, ilmihâlini öğrenmektir, buyurdu.

Sordular:
- Öğrendikten sonra mühim olan nedir efendim?
- Öğrendiğiyle amel etmektir.

- Amel etmezse efendim?

Buyurdu ki:
- O zaman o ilim vebal olur o insana. Yâni zararlı olup, onu Cehennem'e götürür. İlim, kendisiyle amel edilen ilimdir. Eğer amel edilmiyorsa, ona ilim denmez. Peygamber Efendimiz, amel edilmeyen ilimden Allahü teâlâya sığınmışlardır.