Seyyid Ahmed Rıfai hazretleri, büyük Velîlerden ve evlâd-ı Resûl'dendir.
Henüz dünyaya gelmemiÅŸti ki, dayısı rüyasında Resûlullah Efendimizi gördü.

Efendimiz aleyhisselâm kendisine;
- Ey Mansur! Yakında hemÅŸirenin bir oÄŸlu olacak. Adını Ahmed koyun ve onu iyi yetiÅŸtirin. Zira o, Hak teâlâ katında yüksek bir zât olacaktır, buyurdu.

Kırk gün sonra, bu zât doÄŸdu.
GençliÄŸinde, Allah'tan çok fazla korkuyordu.
Öyle ki, çok aÄŸlamaktan, gözyaÅŸları iz yapmıştı yüzünde.

Namaza durduÄŸunda, benzi sararır, kendinden geçerdi.
Orta boylu, nur yüzlü ve buÄŸday benizliydi.

Alnı açık ve geniÅŸ ve güler yüzlü idi.
KonuÅŸtuÄŸu zaman sözleri kalblere tesir eder, kötü yolda olanlar hidâyete kavuÅŸurdu.
Uzakta olanlar da, yanındaymış gibi işitirlerdi sohbetini.

Hatta yavaÅŸ ve alçak esle de konuÅŸsa, yanındakiler gibi iÅŸitirlerdi aynen.
Kulağı az işiten ve sağır olanlar bile işitir ve anlarlardı Onun kerametiyle.

EN MÜHÄ°M ÅžEY

Bir gün sohbetinde;
- Îmândan sonra en mühim ÅŸey, ilmihâlini öÄŸrenmektir, buyurdu.

Sordular:
- ÖÄŸrendikten sonra mühim olan nedir efendim?
- ÖÄŸrendiÄŸiyle amel etmektir.

- Amel etmezse efendim?

Buyurdu ki:
- O zaman o ilim vebal olur o insana. Yâni zararlı olup, onu Cehennem'e götürür. Ä°lim, kendisiyle amel edilen ilimdir. EÄŸer amel edilmiyorsa, ona ilim denmez. Peygamber Efendimiz, amel edilmeyen ilimden Allahü teâlâya sığınmışlardır.