Seyyid Ahmed Rıfai hazretlerinin yeÄŸeni Hasan Alî ÅŸöyle anlatıyor:

Bir gün dayımın hususi odasının önünde otururken, hiç tanımadığım birini gördüm içerde.
Dayımla gizli birşeyler konuşuyorlardı.
Sonra o kişi izin alıp gitti.

Merak edip;
- Dayıcığım, o zât kimdi? diye sordum.
- Dört kutup'tan birisiydi, dedi.

- Niçin gelmiÅŸ dayıcığım?
- Bu kiÅŸi deniz kenarında oturur. Geçen gün, zihninden bir düÅŸünce geçirince, kutupluk vazifesi alındı kendisinden. Hatâsını anlayıp tövbe etti. Bizden duâ almaya gelmiÅŸ. Duâ ettik. Memnun olup gitti.

- Peki, affoldu mu dayıcığım?
- Evet, affedilip eski vazifesine iade edildi.

- Merak ettim dayıcığım, zihninden ne geçirmiÅŸ ki, kutupluktan alınmış?
- Geçenlerde üç gün devamlı yaÄŸmur yaÄŸdı denize. Bunu görünce, içinden; "Çöllerdeki insanlar bir damla suya muhtaçken, denize yaÄŸmur yağıyor" diye düÅŸünmüÅŸ.

Dayımın yanından ayrılınca, o zâtı gördüm.

Yanıma gelip;
- Bir şey rica etsem yapar mısın? dedi.
- Yaparım, dedim.

Cebinden bir urgan çıkarıp;
- Åžu ipi boynuma geçir ve beni yerlerde sürükleyerek; "Ey insanlar! Allahü teâlâya karşı gelenin hâli iÅŸte böyledir. Bu, Allah'ın iÅŸine itiraz etti. Ä°ÅŸlediÄŸi suça karşılık bu ceza az bile" diye bağır, dedi.

Bunu yapmak, çok zordu.
Ama söz vermiÅŸtim.

Tam dediÄŸi iÅŸi yapacaktım ki, kalbime; "Yapma yâ Hasan Alî! Çünkü o tövbe etti ve affedildi. Gökteki melekler bile onun için aÄŸladılar, Allahü teâlâ da ondan hoÅŸnut oldu" diye ilham geldi. Bunun üzerine yapmadım dediÄŸini.