Seyyid Ahmed Rıfai hazretleri zamanında dertli ve hasta olanlar bu zâta gelir, arzederlerdi dertlerini.

O da hastalara bir duâ yazar, kullananlar ÅŸifâya kavuÅŸurdu tam olarak.
Ancak duâları kalemle deÄŸil, parmakla yazardı.

Bir gün, yine bir hasta gelip;
- Efendim, çok hastayım, bana bir duâ yazar mısınız, diye rica etti.

Büyük Velî, yine beyaz bir kâğıt üzerine, parmağıyla bir duâ yazıp verdi adama.
Adam biiznillah ÅŸifâya kavuÅŸtu.
Ancak bir ÅŸüphe geldi kalbine.

Åžöyle ki; "Kâğıtta hiç yazı, âyet yok. Buna raÄŸmen nasıl tesir etti" diye düÅŸünüyordu kendi kendine.

Aynı kağıdı alıp tekrar gitti huzuruna.
Ama maksadı, imtihan etmekti.
- Efendim, tekrar hastalandım. Şu kağıda bir daha yazsanız, deyip uzattı kağıdı.

Seyyid hazretleri kağıda bakıp;
- Ama biz buna daha önce yazmışız, buyurdu.

Adam perişandı.
- Peki efendim, deyip, çıktı huzurdan.

Çok piÅŸmandı yaptığına.
Kendine kızıyor ve; "Ey ahmak! Allah adamları hiç imtihan edilir mi?" diyordu kendi kendine.

ZAHMET ÇEKÄ°LMEDEN

Bir gün Cennetten bahsediyordu ki;
- Hiç zahmet çekmeden rahatlığın tadı duyulur mu? diye sordu cemaate.
- Duyulmaz tabii efendim, dediler.

- Yorulmayan, dinlenmenin tadını alabilir mi?
- Alamaz elbet.

- Acıkmayana, yemek lezzetli gelir mi?
- Gelmez efendim.

- Ä°ÅŸte bu dünyada Allah için çalışan, Allah yolunda sıkıntılara katlanıp çile çekenler de, Cennete girince; "Oooh! Dünya varmış!" diyecekler, buyurdu.