Seyyid Ahmed Rıfai hazretleri zamanında bir adam iÅŸitti bu büyük Velî'nin ismini.
Görmeden sevdi kendisini.
Ve ziyaretine gitti hemen.

O esnada büyük zât, bir camide nasihat ediyordu bazı ilim ehli zevata.
O da içeri girip ön safta bir yere oturdu.
Dinledikçe muhabbeti çoÄŸaldı bu Velî'ye.

Zira çetin sualler soruyorlar, O da tatminkâr ve doyurucu cevaplar veriyordu her birine.
Hayran kaldı ilmine.
Kendi kendine; "Ä°yi ki gelmiÅŸim" diyordu.

Ancak âlimler, bıkmadan, usanmadan sorunca, onlara dönerek;
- Yeter artık, ne kadar fazla soruyorsunuz. Mübarek zâtı yormayın! dedi.

Ama Seyyid hazretleri, o kimseye,
- Hayır hayır, mani olma! buyurdu. Ben saÄŸken sorsunlar, bu dünya fanidir çünkü.

O, "Bu dünya fanidir" deyince, heyecana kapıldı bütün cemaat.
Ceryana tutulmuÅŸ gibi.
Kimi bayılıp düÅŸtü.
Kimi geçti kendinden.

Ayılınca kalb gözleri açılmıştı bir çoÄŸunun.
Evliyâ olmuÅŸlardı yâni.

CENNETTE PÄ°ÅžMANLIK

Bir gün de bu zâta;
- Cennette pişmanlık olacak mı efendim? diye sordular.

Cevaben;
- Olacak. Çünkü Cennetteki dereceler sonsuzdur. Cehennemden en son çıkacak olan mümine, on dünya büyüklüÄŸünde Cennet verilecek. Bunu biz anlıymayız, buyurdu.

Sordular:
- Neden efendim?
- Çünkü bizim aklımız sınırlıdır. Sınırlı olan, sonsuzluÄŸu kavrayamaz.