Seyyid Ahmed Rıfai hazretleri zamanında bir kadın vardı ki, doÄŸan çocukları ölüyordu hep.
Hem de doÄŸar doÄŸmaz.
Onun için çok üzülüyordu kadıncağız.

Nihâyet adak yaptı bunun için.
- Yâ Rabbî, eÄŸer bir çocuÄŸum olur ve yaÅŸarsa, onu hazret-i Seyyid'in hizmetine vereceÄŸim, dedi.

Böyle bir nezirde bulundu yâni.
Bir sene geçti.
Ona, bir kız evlâdı ihsan etti Hak teâlâ.

Ama sevinemedi kadıncağız.
Zira sırtında kambur vardı yavrucağın.
Ayakları da sakattı üstelik.

Büyüyünce, diÄŸer çocukların alay konusu olmuÅŸtu zavallı.
Üzülüyordu, ama çâre yoktu.
Bir gün Ahmed Rıfai hazretleri bu beldeye gelmiÅŸti.
Onu, köyün dışında karşıladı köylüler.

Ä°çlerinde bu çocukla annesi de vardı.
Sakat kız, ilerleyip bu büyük Velî'nin yanına kadar sokuldu.
Ve birden fırlayıp öpüverdi mübarek elini.

Ve aÄŸlayarak;
- Efendim, ben doÄŸuÅŸtan kamburum, üstelik de topalım. ArkadaÅŸlarım benimle alay ediyorlar. Duâ edin de bu halden kurtulayım, diye yalvardı.

Günahsızın bu sözleri, çok tesir etti büyük Velî'ye.
AÄŸlayıp, göz yaÅŸları aktı yanaklarına.

Başını şefkatle okşayıp, eliyle sırtını ve ayaklarını sıvazladı.
Ve içinden; "Yâ Rabbî! ÅŸu günahsız yavruya ÅŸifâ ver. Kurtar onu bu dertlerden!" diye duâ etti.

O anda bir keramet meydana geldi.
Kızın kamburu gitti.
Sakatlığı düzeldi.

DiÄŸer çocuklar gibi normal hale geldi.
Ancak ÅŸunu bilmeli ki, kerameti yaratan, Allahü teâlâ'dır.
SevdiÄŸi kullar hürmetine yaratır.
Onun gücünün yetmediÄŸi bir ÅŸey yoktur.