Seyyid Ahmed Rıfai hazretlerinin talebeleri birbirlerini çok severlerdi.
Hele iki talebe vardı ki, aşk derecesindeydi onlarınki.

Birbirlerinden fani olmuşlardı.
Hiç bir dünyalık menfaat düÅŸünmeksizin severlerdi birbirlerini.
Sadece Allah için.
Öyle ki, bu sevgi tesiriyle kendilerinden geçiyorlardı bazan.

Bir gün bunlardan biri el kaldırıp;
- Yâ Rabbî, âhirette Cehennem ateÅŸine girmeyeceÄŸimize dair, yüce katından bize bir berat gönder, diye yalvardı.

Öbürü can-ü gönülden;
- Aaamiiin! dedi.

O esnada beyaz bir kâğıt indi gökyüzünden önlerine.
Sevinçle o kağıdı aldılar.
Ancak hiç yazı yoktu kâğıtta.
KoÅŸup hocalarına gösterdiler bu kağıdı.

Seyyid hazretleri o kağıda baktı.
Ve kalkıp ÅŸükür secdesine vardı.

Başını secdeden kaldırıp;
- Sana binlerce ÅŸükrolsun yâ ilâhî! Talebelerimin, Cehennemden âzad olunduÄŸuna dair, dünya'da iken bana vesika verdin, buyurdu.

Sevinç gözyaÅŸları akıyordu yanaklarına.

O iki talebe;
- Efendim, bu kâğıtta hiç yazı yok, dediler.

Cevabında;
- Yazı var, Ama belli olmaz. Çünkü bu yazı Nur'la yazılmıştır, buyurdu.

Ä°KÄ° ÅžEY OLMASAYDI

Bir gün de sevdiklerine;
- Ä°ki ÅŸey olmasaydı, dünyada yaÅŸamaya deymezdi, buyurdu.

Dinleyenler;
- Onlar nelerdir efendim? dediler.

Buyurdu ki:
- Biri, seher vakitlerinde istiÄŸfar, öbürü, Allah dostlarıyla sohbet etmektir.