Seyyid Ahmed Rıfai hazretlerinin bir talebesi anlatıyor:

Hocamın huzuruna bir gün birisi gelip;
- Efendim, bendeniz tarlada meÅŸgulken, bir arslan geldi ve öküzüme saldırıp yedi. O öküzden baÅŸka da hayvanım yok. Åžimdi ne yapacağım? diye dert yandı.

Büyük Velî bana;
- Git o arslanı çağır da gelsin. Korkma, sana birÅŸey ÅŸapmaz, buyurdu.

Ama ben korkuyordum.
Onun emriyle olunca cesaret geldi bana.
Onu bulmaya gidiyordum ki, aynı arslanı gördüm. DoÄŸruca hocamın huzuruna gidip yüzünü koydu yere. Ve edeble oturdu karşısında.

Ben uzaktan seyrediyordum.
Suçlu insan gibi, mahcup hâli vardı.
Hatta mahcubiyetten, önüne bakıyordu.
Böyle ÅŸey ilk deva görüyordum ömrümde.

Hocam, ona hiddetle;
- Ey hayvan! O öküzü ne hakla yedin? Bir tek öküzü varmış bu kimsenin. Buna zarar vermeye hakkın var mıydı? buyurdu.

Ve bağırdı ona:
- Çabuk terket burayı! Bir daha ÅŸikâyet istemiyorum senden!

Koca hayvan başını öne eÄŸip, hürmetle ayaÄŸa kalktı.
Ve geri geri uzaklaştı,
O günkü hadiseyi hiç unutamıyorum.

ARKADAÅžINDA FANÄ° OL!

Bir gün de bir gence;
- Arkadaşında fani olamazsan, Allahü teâlâda fani olamazsın, buyurdu.

Delikanlı anlamadı:
- Bu ne demek efendim?

- Yâni arkadaşının menfaatini kendi menfaatinin üzerinde tutacaksın. Onu, kendine tercih edeceksin. Böyle yaparsan, arkadaşında fani olmuÅŸ olursun.