Seyyid Ebül Vefa hazretleri, Evliyânın büyüklerindendir.
Tâc-ül arifin diye tanınır daha ziyade.
Babası da o zamanın Velîlerindendi.

Ölüm hastalığında hanımını çağırıp;
- Ey hanım! Öyle zannediyorum ki, vefatım yakınlaÅŸtı. Benden sonra, bir çocuk dünyaya getirirsin. Bu çocuk büyüyünce, büyük Evliyâ olur. Henüz doÄŸmadan önce kerametleri görülür. Onun sayesinde, pek çok insan hidâyete kavuÅŸur, dedi.

Ve az sonra ayrıldı dünya'dan.
Bir ay sonra da o köy halkıyla birlikte oradan göç ettiler.
Derken bir yerde mola verildi.

Bir bostan kenarıydı bu yer.
O kafileden birkaç kiÅŸi, o bostandan izinsiz kavun koparıp, kervan halkına dağıttılar.
Bir parça da bu hanıma verdiler.
Ancak o kavunu yer yemez şiddetli bir ağrı saplandı kadının midesine.

Ve istifra edip, çıkardı bütün yediÄŸini.
İşte o anda hatırladı beyinin vasiyetini.
Kendi kendine; "O haram kavunu yedim, ama karnımdaki oÄŸlum, kerametiyle çıkarttı bana onu" diye düÅŸündü.

Aradan iki ay geçti.
Ebül Vefa hazretleri, teÅŸrif etti dünya'ya.

ÎMÂNLA ÖLMEK Ä°ÇÄ°N

Bir gün bu büyük Velî'ye;
- Efendim, günah iÅŸlemekle îmân gider mi? diye sordular.

Cevaben;
- Îmân gitmez ama, küçük günaha devam etmek, büyük günaha sebep olur. Büyük günaha devam da insanı küfre sürükler, buyurdu.

- Çâre ne efendim?
- Kim îmânla ölmek istiyorsa, farzları yapıp haramlardan kaçınsın, buyurdu. Ancak böyle kurtarır îmânını.