Ebül Vefa hazretleri, henüz iki aylık iken Ramazan gelmiÅŸti.
Gündüzleri hiç süt emmiyordu annesinden.
Yürüyecek bir yaÅŸa gelmiÅŸti ki, annesiyle birlikte bir yolculuÄŸa çıktılar.

Bir bostanın yanından geçerken, Ebül Vefa annesine dönüp;
- Anneciğim, burayı tanıdın mı? diye sordu.

Kadıncağız,
- Tanımadım, deyince hatırlattı:
- Hani siz bir seferde yorulup, bir bostanın yanında mola vermiştiniz, hatırlardın mı anneciğim?

Kadıncağız hatırladı o zaman:
- Evet evet hatırladım.

- Yolculardan bazısı, bu bostandan kavun çalıp kestiler. Ve herkese dağıtıp, sana da bir dilim verdiler, bunu da hatırladın mı?

Annesi hayretle;
- Evet oÄŸlum, dedi.
- Sen, o kavunun çalındığını bilmediÄŸin için yedin ve yer yemez ÅŸiddetli bir aÄŸrı duydun karnında.

Kadıncağız;
- Evet öyle olduydu, deyince;
- İşte o ağrıyı sana ben vermiştim anneciğim. Zira boğazına haram lokma girmişti, dedi.

Ve ÅŸöyle devam etti:
- Sonra ben, iki aylık bebek idim ki, Ramazanda gündüzleri hiç süt emmezdim deÄŸil mi anneciÄŸim?

Annesi tasdik etti:
- Evet yavrum.

- Sen, benim hasta olduÄŸumu zannedip, üzülüyordun. Ama akÅŸamları süt emince seviniyordun deÄŸil mi?

Annesi hayretle;
- Evet, ama sen bunları nasıl biliyorsun yavrum. Ben bile zor hatırlıyorum, dedi.

O, cevaben;
- Rabbimiz bildirdi anneciÄŸim, dedi. Zira cenâb-ı Hakkın her ÅŸeye gücü yeter.