Seyyid Ebül Vefa hazretleri, henüz sekiz on yaÅŸlarında iken tenhalarda ibâdet ederdi Rabbine.
O devrin âlimlerinden Åženbeki hazretleri, bu çocuÄŸun üstün hasletlerini duydu ve arayıp ormanlık bir bölgede ibâdet ederken buldu kendisini.

Yanında bir arslanla bir köpek oynuyordu.
Arkasından yaklaşıp, selâm verdi.
O, yüzünü dönmeden cevap verdi selâmına.

Åženbeki hazretleri;
- Sana bir ÅŸey soracağım. Åžu iki hayvan, birbirlerine düÅŸman iken nasıl böyle oynuyorlar? diye sordu.

Ebül Vefa;
- Hak teâlâ, kalbimi temizledi. O zaman arslan ile köpeÄŸimin dost olduklarını gördüm, dedi.

Şenbeki hazretleri bu cevabı beğenip;
- Evlâdım, seninle sohbet etmek istiyorum, buyurdu.

- Annemden izin alıp geleyim, dedi.
Ve bir koşu izin alıp geldi.
Sözünü yerine getirmiÅŸti.

Åženbeki hazretleri, sözünde durduÄŸunu görünce;
- Merhaba ey Ebül Vefa! dedi.

Ondan sonra künyesi, Ebül Vefa olarak kaldı.

CENNETE GÄ°REBÄ°LMEK Ä°ÇÄ°N

Bu zât bir gün talebelerine;
- Âhirette Cennete girip, sonsuz saâdete kavuÅŸmak için ne lazım, biliyor musunuz? diye sordu.
- Bilmiyoruz efendim, dediler.

Buyurdu ki:
- Bunun için âhirete îmânla gitmek lazım. Ama bu, o kadar kolay deÄŸil çocuklar.

- Neden efendim?
- Çünkü bu dünyada pervasızca günah iÅŸlenir, Allahü teâlânın emir ve yasaklarına önem verilmezse, son nefeste îmânla gitmek güç olur.