Seyyid Ebül Vefa hazretleri, Buhara'da tahsilini bitirip geri dönüyordu ki, arkadaÅŸları kendisine;
- Bize bir ziyafet vermen lazım, dediler.

- Niçin? diye sorunca da;
- Çünkü tahsilini mükemmel yapıp bitirdin. Bunun ÅŸerefine bizi memnun etmen lazım, dediler.

Cevaben onlara;
- Memnuniyetle, ama biliyorsunuz ben fakirim. Size ziyafet verecek kadar param yoktur, dedi.
- Biz anlamayız, dediler. Ne yapıp edip bunu yapmalısın bize.

İyi de, nasıl yapacaktı bu işi?

Buhara melikine gidip;
- Sultanım! Ben Ä°mâm-ı Alînin evlâdındanım. Beldenizde tahsilimi bitirip memleketime dönecektim ki, arkadaÅŸlarım benden bir yemek ziyafeti istediler. Bu hususta bana yardım ederseniz çok sevinirim, diye arzetti.

Ancak melik aldırmayıp;
- DoÄŸru söylediÄŸini nereden bileyim? dedi.

Seyyidin kalbi kırılmıştı.
Üzgün ve mahzun olarak çıktı yanından.
Melik, o gece bir rüya gördü.

Åžöyle ki, kıyamet kopmuÅŸ, hararetten pek fazla susamıştı ki, o esnada Resûlullah Efendimiz'in, ümmetine su dağıttığını gördü.

Önlerine edeble varıp;
- Yâ Resûlallah, ben de senin ümmetindenim. Bana da ihsan et, diye arzetti.

Efendimiz aleyhisselâm hiç oralı olmayıp;
- DoÄŸru söylediÄŸini nereden bileyim? buyurdu.

O anda uyandı melik.
Anlamıştı hatâsını.
Fırlayıp koştu dışarı.

Ebül Vefa hazretlerini bulup;
- Beni affet, dedi.

Ve ona kırk deve yükü mal verdi.
Ama O, hepsini şehrin fakirlerine dağıttı.