Seyyid Ebül Vefa hazretleri, Buhara'ya gidip "zahiri ilimleri" tahsil ederek geri döndüÄŸünde, hocası Åženbeki hazretleri çok iltifat etti kendisine.

Ancak diğer talebeleri ve o yerin ahalisi bu iltifatı fazla buldular.
Hikmetini anlayamıyorlardı.
Åženbeki hazretleri, onların da anlamaları için bir ziyafet tertib etti.
Ve herkesi davet etti bu ziyafete.

Çünkü Ebül Vefa hazretlerinin gerçek yönünü kimse tanımıyordu.
Onu, bu insanlara tanıtmak istiyordu mübarek zât.
Dicle'nin kenarında kurdurdu sofraları.
Bu davete, yüzlerce insan gelmiÅŸti.

Yemekler yenildi.
Åžerbetler içildi.

Sonunda Åženbeki hazretleri davetlilere dönerek;
- Ey insanlar! Bu gün, Allahü teâlânın öyle kulları var ki, hırkasını ÅŸu suyun üzerine bıraksa, ne batar, ne de ıslanır, buyurdu.

Ve hırkasını çıkarıp attı Dicle'ye.
Gerçekten hırka ne ıslandı, ne de battı.
Su üzerinde durdu öylece.
Sonra suda yürüyüp, hırkanın üzerinde çıktı.

İki rekat namaz kılıp kalktı ve silkeledi hırkayı.
Hırkadan, "Su" yerine "Toz" saçıldı etrafa.

Ancak insanlar Hazret-i Şenbeki'yi tanıyorlardı.
Onun için, fazla ÅŸaşırmadılar.

Ama Ebül Vefa hazretlerini hiç tanımıyorlardı.
Onun da asıl maksadı, Onu tanıtmaktı o insanlara.

O binlerce insana dönerek;
- Ey insanlar! Åžunu iyi bilin ki, her talebe üstadı sayesinde saâdete kavuÅŸur ve kıymet kazanır, buyurdu.

Ve ekledi:
- Ama benim saâdetim, Ebül Vefa sayesindedir.