Seyyid Ebül Vefa hazretlerinin büyüklüÄŸüne, zamanın Sultanı bir türlü inanamıyordu.
İmtihan etmeye kalkıştı yine.

BaÅŸ vezirini çağırıp;
- Bir kabın içine bir "yılan yavrusu" koyup, götür Ebül Vefa'ya. Bakalım içindekini bilecek mi? diye emretti.

BaÅŸ vezir geldi bu zâtın huzuruna.
Ve elindeki kabı koydu önüne.
Ama hiçbir ÅŸey demeden.

Büyük Velî gözlerini kapayıp açtı ve;
- Dünyanın her yerini taradım. Sadece bir "yılan yavrusu" yoktu yerinde. O da bu kutunun içindedir, buyurdu.

BaÅŸ vezir, o anda insafa geldi.
Onu gönülden sevip, talebesi olmakla ÅŸereflendi.

Ama Sultanın huzuru kaçtı bunu öÄŸrenince.
"Saltanatım elden gidecek" diye büyük endiÅŸeye kapıldı.
Halbuki Ebül Vefa hazretlerinin böyle bir düÅŸüncesi yoktu.

Dünyanın tamamını Ona verselerdi, dönüp de bakmazdı bile.
Ama sultan bilmiyordu bunu.
Ä°nadını sürdürüp, bir imtihana daha tâbi tuttu bu zâtı.

Bir kesenin içine, helâlinden "Yüz dinar" koydu.
Aralarına "On dinar" da haram paralar koyup karıştırdı iyice.
"EÄŸer gerçekten Velî ise, bu haram dinarları helâl olanlardan ayırsın bakalım" dedi içinden.

Hizmetçi gelip, arzetti o keseyi büyük Velî'ye.
Ve birÅŸey söylemeden oturdu.
Ama O, biliyordu bunları niçin gönderdiÄŸini.

Keseyi önüne döküp, "helâl olan" dinarları tek tek avcuna koydu ve;
- Bunları alıyorum, buyurdu.

Öbürlerini hizmetçiye uzatıp;
- Bunları da sultanına götür, buyurdu.

Ama sultan, inada devam etti.