Seyyid Ebül Vefa hazretleri BaÄŸdat'ta iken sultanın baÅŸ veziri kendisini çok sevmiÅŸ ve talebesi olmuÅŸtu. Sultan biraz yumuÅŸadıysa da fitneciler huzuruna gelip;
- Sultanım, en güvendiÄŸiniz ve sadık adamlarınız bile birer birer sizden ayrılıp, o zâtın hizmetine giriyor, dediler.

Sultanın kafası karıştı yine.
Âlimleri yanına çağırıp sordu:
- Bu Ebül Vefa'yı ne yapalım?

- Ä°mtihan edelim. En güç dînî meseleleri soralım. Cevaplandırırsa ne âlâ. Yoksa iÅŸini bitirelim, dediler.

Sultan bu fikri beÄŸenip;
- Tamam, gidip bunu haber verin kendisine! diye emretti.
Gidip söylediler.

Büyük Velî;
- Peki olur. Filân yeri kazın. Orada demirden bir minber bulacaksınız. Onu çıkarıp, etrafında bolca ateÅŸ yakarak iyice kızdırın. Kıpkırmızı kor hâline gelince, ben gelip o minbere çıkar ve suallerinize oradan cevap veririm, buyurdu.

Dediği gibi yaptılar.
Cümle halk, o meydanı doldurmuÅŸ, merakla bu zâtın gelmesini bekliyordu.
Sultan ve âlimler yerlerine oturdular.

En son Ebül Vefa hazretleri teÅŸrif etti ve Besmele söyleyerek çıktı o kızgın minbere.
Halk bu hâli görünce dehÅŸete kapıldılar.

Büyük Velî, vakarla etrafına bakıp;
- Ey âlimler, haydi ne soracaksanız sorun! buyurdu.

Ama âlimler, o anki ÅŸaÅŸkınlık ve hayretten, soracakları ÅŸeyi unutmuÅŸlardı.
Ama O, her birinin sualini tek tek cevaplayıp, minberden indi.

Bu kerameti gören âlimler ve BaÄŸdat halkı, elini öpüp özür dilediler.
Sultan da yumuşadı bu keramet karşısında.
Ve anladı nihâyet bu zâtın büyüklüÄŸünü.
Ä°hlâsla tâbi oldu kendisine.