Zamanın sultanı, Seyyid Ebül Vefa hazretlerine gelerek;
- Efendim, kalbim dünyaya çok düÅŸkün. Bana bir nasihat ediniz ki, dünyanın kötülüÄŸünü anlayıp, ondan soÄŸuyayım, diye arzetti.

Büyük Velî ona cevaben;
- Dünya'nın zevki üç ÅŸeydir ki, bunlar, yemek, giyinmek ve malum münasebettir, buyurdu.

Ve ilave etti:
- Yiyecekler içinde en lezzetlisi "Bal"dır. Onu imal eden de, bir küçücük "Arı"dır ki, insan istese, kolayca öldürebilir onu.

Sultan merak etti:
- Ä°kincisi nedir efendim?

- Giyeceklerin en iyisi ise "Ä°pek"tir ki, bunu da bir ufacık "böcek" imal etmektedir. Bu da öyle zaif ve âcizdir ki, bir gök gürültüsüyle ölür.

Son olarak;
- Üçüncüye gelince, "bir anlık zevk"tir. Bu üç ÅŸeyin de kalbini baÄŸlayacak nesi vardır? buyurdu.
Sonra, çantasından bir "Ä°nci" çıkardı.

Öyle ki, parıltısından aydınlandı oda tamamen.
Sultanın çok hoÅŸuna gitti bu inci.
Ä°zin isteyip avcuna almak istedi onu.

Büyük Velî;
- Buyurun, diyerek uzattı inciyi sultana.

Ancak inci, o Velî'nin elinden çıkar çıkmaz, adi bir "TaÅŸ" oldu sultanın avcunda.
Sultan çok ÅŸaşırdı tabii.
Buna bir mânâ veremedi.

"Neler oluyor?" diye çok merak edip, o taşı Ebül Vefa hazretlerine uzattı.
O büyük zât onu eline alır almaz, yine parlak bir "Ä°nci" olup, baÅŸladı parlamaya.

Sultan çok ÅŸaşırdı yine.
Ve izin isteyip, aldı inciyi eline.
Ama alır almaz "Taş" oldu inci yine.

Ebül Vefa hazretlerine iade edince, parlak bir "Ä°nci" olduÄŸunu gördü.
Bu kerameti görüp, bu zâtı daha çok sevdi. Talebesi olmakla ÅŸereflendi.