Bir gün, Ebül Vefa hazretleri, bazı talebesiyle Dicle kenarına gitti.
Orada talebesiyle sohbet ediyordu ki, karşıdan bir geminin geldiÄŸini gördüler.

Bazı gençler, gemide gülüp eÄŸleniyor, sesleri tâ onlara ulaşıyordu.
Talebeler kızdılar içlerinden.

Hocalarına dönüp;
- Efendim, ÅŸunlar ne gafil ve hayâsız kimseler. Duâ buyurun da, Allahü teâlâ onları kahretsin, dediler.

Ebül Vefa hazretleri elerini kaldırıp;
- Yâ Rabbî, sen onları affeyle! diye duâ etti.

Ayrıca da;
- O kulların ÅŸimdi nasıl neÅŸ'elilerse, âhiret'te de böyle neÅŸ'eli olsunlar, diye yalvardı.

Talebeler şaşırdılar.
Hatta mahcup oldular az önceki temennilerinden.
Zira yanlış düÅŸündüklerini anlamışlardı.

Nitekim biraz sonra anlaşıldı hikmeti.
EÄŸlenen o gençler çıktılar gemiden.
Ve doÄŸruca bu zâtın huzuruna gelip, aÄŸlayarak tövbe ettiler.
Özür dilediler hatta.

Dönüp giderlerken, talebeden biri arkalarından yetiÅŸip;
- Size ne oldu ki, az önce gülüp eÄŸlenirken, ÅŸimdi aÄŸlayarak tövbe ettiniz? diye sordu.

Gençler, bu büyük zâtı göstererek;
- Bu zâtın sebebiyle oldu, dediler.

- Hayırdır, ne oldu ki?
- Biz uzaktan Onu görünce, içkilerimiz "Su"ya çevrildi. Çalgı aletlerimiz bozulup çalmaz oldu. Hatta geminin her yeri "Nur"la doldu. Dikkat ettik, bu nurlar, hep o zattan yayılıyordu, dedi.

O talebe;
- O bizim hocamızdır. Az önce sizin için duâ etti, dedi.

Onlar bunu öÄŸrenince geri döndüler.
Ve tekrar elini öperek, talebesi olmakla ÅŸereflendiler.