Seyyid Ebül Vefa hazretlerinin Ebül Kays adında tüccar bir talebesi vardı.
Bu kişi, bu büyük zâtın sadece ismini duyduğu, ama kendisini henüz görmediği günlerde gemiyle mal getiriyordu.

Derken fırtına çıktı denizde.
Ve gemi suya gömüldü.
Kendi de aynı gemideydi.

Bir tahtaya tutunup, zor çıktı kıyıya.
Ama mal ve para namına hiçbir şeyi kalmamıştı adamcağızın.
İyi de alacaklılar, üzüyordu kendisini.

Hiç anlayış göstermeyip;
- Biz anlamayız, alacağımızı istiyoruz, diyorlardı.

Onlara laf anlatamayınca çıktı bir gün evden, vurdu dağlara.
Acıkınca, ot yedi çâresiz.

Fakat olacak bu ya, bir gün dağlarda gezerken, alacaklılarından bir kafile, kervanla oradan geçiyordu.
Bunu tanıyıp yakaladılar.

Sonra tehdit edip;
- Borcunu öde, yoksa pişman olursun! dediler.

Adam çâresizdi.
Gözlerini kapayıp, Allah'a sığınarak;
- Yetiş yâ Ebül Vefa! diye feryad etti.

Gerçi tanımıyordu kendisini.
İsmini işitmişti sadece.
Gözlerini açınca, "nurlu bir zât"ı gördü yanı başında.

Ve sordu hemen:
- Siz kimsiniz efendim?

Büyük Velî;
- Bana Ebül Vefa derler. Bunlara ne kadar borcun var? diye sordu.

Adam sevinçle;
- Bin dinar efendim, dedi.
- Pekâlâ, al sana bin dinar. Bütün borçlarını öde, buyurdu.

Sonra bin dinar daha verip;
- Bunu da sermaye yaparsın, buyurdu

Adam sevinçle elini öpecekti ki, göremedi kendisini.
Çoktan kaybolmuştu gözden.