Adiyy bin Müsafir hazretleri, sevdiÄŸi bir kimse ile uzun bir sefere çıkmıştı bir gün.
Bir çeÅŸmenin başında mola verdiler.

Orada oturan hem a'ma, hem de kötürüm bir genç dikkatlerini çekti.
Adiyy bin Müsafir hazretlerinin yanındaki kimse acıdı bu gence.
"Bu Velî zât, ÅŸu gence bir duâ etse, bi-iznillah sıhhate kavuÅŸur" diye geçirdi içinden.
Adiyy hazretleri anladı bunu.

Ve o kimseye dönüp;
- Ederim, ama bir ÅŸartla, buyurdu.

O kimse mahcup olmuÅŸtu.
- Şartınız nedir efendim? diye sordu.

- Kimseye söylemeyeceksin.
- BaÅŸüstüne efendim, söylemem, dedi.

Büyük Velî iki rekat namaz kıldı.
Ellerini kaldırıp duâ etti.

Sonra kalkıp, mübarek eliyle gencin vücudunu sıvazladı ve;
- Haydi Allah'ın izniyle kalk! buyurdu.

Genç fırladı ayaÄŸa.
Sapa sağlamdı artık.
Gözleri açılmış, ayaklarına can gelmiÅŸti.
Bir anda kurtulmuÅŸtu dertlerinden.

ALLAH KULUNU SEVERSE

Bir gün de bu zâta;
- Efendim, Allah'ın bir kulu sevdiği nasıl belli olur? diye sordular.

Cevaben;
- Kendini sevmemesiyle belli olur, buyurdu.

Ve izah etti:
- Ä°nsanın ilmi arttıkça kendinden soÄŸuyup Allahü teâlâ'ya olan sevgisi artar. Allah'a olan sevgisi arttıkça da kendinden soÄŸuması artar. Hatta git gide tiksinir kendinden, nefret eder, iÄŸrenir.

Sordular:
- Bu hâl iyi midir efendim?
- Elbette. Bu hale kavuÅŸmak, Allahü teâlânın ihsanı ve o kulu sevdiÄŸinin alametidir, buyurdu.