Alî bin Heyti hazretleri, Irak'ta yaÅŸayan büyük Velîlerdendir.
Yedi yaşında açıldı kalb gözü.

Bu zât, Ebül Vefa hazretlerinin en çok sevdiÄŸi talebesi ve o devrin kutb'uydu.
Yâni her canlıya rızık gönderilmesi, dertlerin, belâların giderilmesi, hastaların ÅŸifâ bulması, Onun vasıtasiyle oluyordu.

Yâni o zamanın kutb-u aktabı idi.
Kutb-ül aktab, her devirde bulunması lazımdır.

Zira Onsuz olmaz.
Biri ölse, yerine baÅŸkası getirilir.

BÄ°ZE ONDAN FEYZ GELÄ°YOR

Seyyid Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri de Onu över, saygı, hürmet ve edeb gösterirdi kendisine.

Sebebini soranlara;
- Bütün Evliyâlar, bizim sohbetimizden feyiz aldılar. Biz de, Ondan feyz alırız, buyururdu.

O da, Gavs-ı azam'a çok hürmet eder, Ona gideceÄŸi zaman muhakkak gusül abdesti alırdı.

Talebesine de;
- Gavs-ül âzam'a çok saygılı olunuz. Kalbinizi her kirden pak ediniz ki, Sultanın huzuruna gidiyoruz, derdi.

Hatta Onun kapısında beklerken tir tir titrer, "Gir!" demeden içeri girmezdi.

KENDÄ°NÄ°ZÄ° TENKÄ°T EDÄ°N!

Bu zât, bir gün sevdiklerine;
- "Ben" demek, Allahü teâlâdan ve büyüklerden gelen feyzi keser. Feyze kavuÅŸmak isterseniz, kendinizi beÄŸenmeyin ve kimseyi tenkit etmeyin, buyurdu.

- Hiç kimseyi mi efendim? dediler.
- Evet. Tenkit edecekseniz, kendinizi tenkit edin. Ä°ÄŸrenin kendinizden.

- Neden hocam?
- Çünkü böyle yapmayan, hiç bir ÅŸeye kavuÅŸamaz.