Alî bin Heyti hazretlerini, bir gurup âlim ziyarete geldiler bir gün.
Onları içeriye alıp iltifat etti.
Oturup uzun uzun sohbet ettiler.

Âlimler, Onun sohbetinden ve hikmetli sözlerinden çok istifade etmiÅŸlerdi.
Ama birkaçı hariç.
Onlar huzursuz olmuşlardı.

Nitekim kalkıp gittiler az sonra.
Bu büyük Velî, anlamıştı niçin gittiklerini.
Ama üzülmüÅŸtü bu hareketlerine.

Ertesi gün, o gidenleri tek tek ziyaret etti evlerinde.
Kapılarını çalıyor, yüzlerine bir defa bakıp geri dönüyordu.
Bütün sır, o bakıştaydı zaten.
O bakışla, bütün bildiklerini unuttular.

Yıllarca tahsil edip, dirsek çürütüp öÄŸrendikleri dînî bilgiler, Onun bir nazariyle silinmiÅŸti bir anda.
Kur'ân-ı kerîmi bile unuttular.

Hatâlarını anlamışlardı ama, olan olmuÅŸtu bir kere.
Gidip özür dilemekten baÅŸka çâreleri yoktu.

Toplanıp vardılar kapısına.
- Affedin efendim, bu kötü halden bizi kurtarın, dediler.

Yine merhamet etti mübarek zât.
Onları içeri alıp yemek ikrâm etti.

Âlimler, henüz ilk lokmayı alır almaz kavuÅŸtular eski bilgilerine.
Onun büyüklüÄŸünü de anlamış oldular böylece

YÜZÜNÜZÜ ÂHÄ°RETE ÇEVÄ°RÄ°N!

Bir gün de;
- Efendim, huzurlu olmamız için bize ne tavsiye edersiniz? diye sordular bsu zâta.

Cevaben;
- Yüzünüzü âhirete çevirin. Âhireti dert edin. Âhiret derdi olanın, dünya derdi olmaz, buyurdu.

Ve ekledi:
- Aksi halde hiç huzur bulamazsınız. Ä°ÅŸleriniz karışık, üzüntünüz çok olur.