Ebû Bekr bin Hüvara hazretleri, büyük Evliyâdandır.

Bir gün, huzuruna bir kadın gelerek;
- Efendim, az önce filân nehirde oÄŸlum boÄŸuldu. Ondan baÅŸka da hiç kimsem yoktur. Ben ÅŸimdi ne yapacağım, diye dert yandı.

Ä°bni Hüvara hazretleri;
- Peki ne istiyorsun? diye sordu kadıncağıza.

Kadıncağız ağlıyarak;
- OÄŸlumu bana geri ver, dedi.

Mübarek zât ÅŸaşırdı:
- OÄŸlum boÄŸuldu diyorsun.

Dertli kadın;
- Evet boÄŸuldu. Ama sen duâ edersen, Rabbim onu diriltir. Aziz ve Celil olan Allahü teâlâ'ya yemin ederim ki, O, sana bu makamı vermiÅŸtir, dedi.

Ve ekledi:
- Bana bu iyiliÄŸi yapmazsan, seni Hak teâlâ'ya ÅŸikâyet ederim.

Büyük Velî gülümsedi:
- Nasıl ÅŸikâyet edersin bacım?
- Yâ Rabbî, ben içim yanarak bu zâta gidip yalvararak derdimi arz ettim. Oma O, gücü varken oÄŸlumu kurtarmaya yanaÅŸmadı, derim.

Mübarek zât, başını öne eÄŸip, bir müddet murakabe eyledi.

Sonra, sordu kadına:
- OÄŸlun hangi suda boÄŸuldu?
- Filân nehirde.

Birlikte o nehrin kıyısına geldiler.
Gerçekten ilerde, su üstünde hareketsiz yatan biri vardı.

ÇocuÄŸun cesedi, boÄŸulduÄŸu yerde su üstünde duruyordu öylece.
Ä°bni Hüvara hazretleri, su üstünden yürüyüp, çocuÄŸu aldı.

Omuzunda taşıyıp, annesinin önüne bıraktı ve;
- Al oÄŸlunu! buyurdu.

Kadın, oÄŸlunu görür görmez kuvvetli bir sevinç çığlığı attı.
Zira nefes alıyordu çocuk.