Seyyidet Nefîse rahmetullahi aleyhâ, takvâsı meşhur, duâsı makbul, mübarek bir hanımdı. Bir gün İmâm-ı Şâfiî hazretleri hasta oldu. İyi olması uzayınca, bir talebesini Ona gönderip;
- Seyyidet Nefîse’ye git, şifâ için duâ iste! buyurdu.

Talebe;
- Peki efendim, dedi.

Ve gidip çaldı kapıyı.
Kapı açılınca;
- Efendim, hocam çok hastadır. Şifâ için sizden istiyor, diye arzetti.

Seyyidet Nefîse hazretleri;
- Allahü teâlâ hocana hayırlı şifâlar versin! diye duâ etti.

Talebe döndüğünde, hocası iyileşmişti. Aradan bir müddet geçmişti ki, büyük İmâm tekrar hastalandı.

Yine bir talebesine;
- Seyyidet Nefîseye git, şifâ için duâ iste! buyurdu.

Talebe;
- Baş üstüne efendim, dedi.
Ve gidip çaldı kapıyı.

Kapı açılınca;
- Efendim, hocam şifâ için sizden duâ istiyor, diye arzetti.

Mübarek hanım, bu defâ;
- Allahü teâlâ, hocana rahmet eylesin! dedi.

Talebe geri dönünce hazret-i İmâm sordu:
- Duâ istedin mi evlâdım?
- Evet efendim.

- Ne dedi?
- Allah hocana rahmet eylesin, dedi.

İmâm hazretleri; vefat edeceğimi haber vermiş, diye mırıldanıp;
- Ölürsem, cenazemde Seyyidet Nefîse de bulunsun, diye vasiyet eyledi. Az zaman sonra da vefat etti.

Talebeleri, Seyyidet Nefîse hazretlerine vefat haberini verip, hazret-i İmâmın vasiyetini bildirdiler. Mübârek hanım, cemaatin en geri safında durup, vasiyyeti yerine getirdi.