Bir bedevî (câhil köylü), Medîne’de hazret-i Alî'yi radıyallahü anh görünce yanına yaklaşıp;
- Ey halîfe! Ebû Bekir Cennete mi gitti, yoksa Cehenneme mi? diye sordu.

Bunu işitince kan beynine sıçradı Halîfenin.
Köylüye dönüp;
- Bu nasıl sual? Keşke annen seni doğurmasaydı, buyurdu.

Ancak kastı yoktu köylünün.
Câhilliğinden böyle sormuştu.

Halîfe de bunu anlayınca yumuşayıp;
- Sen, Onun ne büyük bir zat olduğunu bilmiyor musun? buyurdu.
- Bilmiyorum ey halîfe.

- Peki, Onun sayısız meziyetlerinden birini olsun duymadın mı?
- Vallahi duymadım.

- Dinle öyleyse, buyurdu.
Ve şöyle anlattı:

O, Resûlullahın hayatında iken vezîri, vefatından sonra da halîfesiydi. Peygamber Efendimiz Onu baba yerinde tutardı. Allahın Resûlüne, hepimizden çok O yakındı. Cennette bir karışlık yer yoktur ki, Onun nûruyla aydınlanmamış olsun.

Bir gün beni çağırıp;
- Ey gözümün nûru, vefatım yaklaştı. Ölürsem, cenazemi sen yıka, sonra Ravda-i mübarekenin kapısına götür ve; yâ Resûlallah! Ebû Bekir kapıdadır, içeri girmek için izin istiyor! diye seslen. Kapı açılırsa, beni Resûlullahın yanına defnet. Açılmazsa, Bakî kabristanına götür, diye ricâ etti.

Vasıyeti mucibince kendisini tabuta koyup, Ravda-i mübarekenin kapısına götürdüm ve dediği gibi seslendim. Kapı, kendiliğinden açıldı. Ve gaibten; sevgiliyi Sevgiliye kavuşturun! diye bir ses işitildi. Vasiyeti üzere kendisini Resûlullahın arkasına defnettik.

Köylü mahcuptu.
Halîfenin elini öperek ayrıldı.
Giderken ağlıyordu.