Sultân Mahmud Gaznevî, bir savaşa giderken Ebül Hasan-ı Harkânî hazretlerinden zafer için duâ istedi.
Büyük Velî duâ etti.

Ve hırkasını çıkarıp;
- Bunu al. Savaşta lâzım olur, buyurdu.

Sultân Mahmud, büyük Velî’nin elini öpüp savaş mahalline geldi. Düşman ordusunun çok kalabalık olduğunu görünce içini korku sardı. Attan inip, secdeye kapandı ve o hırkayı vesîle edip;
- Yâ Rabbî! Bu hırka sâhibinin hürmetine bize yardım et! diye yalvardı.

Başını secdeden kaldırdığı anda müthiş bir kasırga koptu. Öyle ki, bu hengâmede kâfirler birbirlerini kırdılar. Savaş meydanı düşman ölüleriyle doldu ve Sultân Mahmud galip geldi.

KARDEŞİN KÂRLI ÇIKTI

Ebül Hasan Harkânî hazretleri bir gün de şunu anlattı sevdiklerine:
Vaktiyle iki kardeş ve bunların hizmete muhtaç yaşlı bir anneleri vardı. Her gece sıra ile hizmetini görürlerdi. Biri hizmet ederken, diğeri ibâdet yapardı. Bir gece, ibâdet eden kardeş ibâdetten çok zevk alıp;
- Bu gece de annemin hizmetine sen bakar mısın? diye rice etti kardeşine.

Kardeşi;
- Tabii, hayhay! deyince, çok sevindi.

Ve o gece hep ibâdet etti.
Ancak sabaha doğru uyuya kaldı.

Rüyâsında gâibten;
- Ey filân! Kardeşinin bütün günahları bağışlandı. Sen de kardeşinin hürmetine affedildin, denildi.

Çocuk pek şaşırıp;
- Peki, hikmeti ne? diye sorunca da;
- Çünki Allahü teâlânın, sizin ibâdetinize ihtiyacı yok. Annenizse, sizin hizmetinize muhtaç. Ona hizmet etmek, nafile ibâdetten kat kat daha çok sevaptır, denildi.<