Allah dostlarından Ebül Abbâs El Basir hazretlerinin asıl ismi Ahmed ise de, İbnül gazâle diye tanınır. İbnül gazâle, Ceylanın oğlu demektir.

Hikâyesi şöyle:
O, doğduğunda iki gözü de a’mâ idi. Babası o yerin sultânı olup, seferdeydi o zaman. Annesi; bu sakat çocuğu beyim istemez diye düşünüp, bebeğini bir beze sardı ve uzaklarda tenha bir yere bırakıp geldi.

Sultân seferden dönüp de hanımının doğum yaptığını öğrenince;
- Bebeğimiz nerde? diye sordu.

Hanımı da;
- Sorma bey. Bir erkek çocuğumuz oldu, ama doğar doğmaz vefat etti, dedi.

Sultân boynunu büküp;
- Rabbim onu aldıysa, daha hayırlısını ihsân eder, dedi.

Aradan günler geçti. Sultân, adamlarını alıp ava çıktı bir gün. Dolaşırken bir ceylan gördü ilerde. Okunu gerip tam fırlatacaktı ki, bir karaltı gördü ceylanın yanında. Merakla koşup gittiğinde, ceylanın yanında bir erkek çocuğu gördü ki, çok güzel, nur topu gibiydi.

Şefkatle alıp, bastı bağrına.
Kendi çocuğuymuş gibi bir hisse kapıldı ve; O ölenin yerine, oğlum bu olsun diye geçirdi içinden.
Avı bırakıp koştu eve.

Hanımı, kucağındaki bu sevimli çocuğu görünce sordu:
- Hayrola bey, kim bu çocuk?
- Bizim çocuğumuz. O ölenin yerine bunu gönderdi Cenâb-ı Hak.

- Hiçbir şey anlamadım bey.
- Av yerinde buldum. Bir ceylan emziriyordu. Alıp getirdim. Bak ne sevimli bir çocuk değil mi?

Kadın bakar bakmaz bir tuhaf oldu.
Zîrâ tanımıştı onu.

Sevgiyle kucaklayıp, bağrına bastı kendi yavrusunu. Hatâsını anlayıp, ağlayarak tövbe etti. Hakîkati anlattı beyine. İkisi de sevinip şükrettiler.