Safvan bin Süleym hazretleri tâbiînin büyüklerindendir. Çok namaz kıldığından ayakları şişer, namazlarda ağladığından, seccadesi hep ıslak olurdu.

Bir gün bâzı yakınları;
- Efendim, niçin çok ağlarsınız? dediler.
- Kıyâmette ağlamamak için, buyurdu.

- O gün ağlanacak mı efendim?
- Evet, yalnız iki kısım insan ağlamaz. Bunlar, Allah korkusu ile haramdan sakınanlarla, Allah korkusu ile gözyaşı dökenlerdir.

BENİM ALTINLA İŞİM YOK

Zamanın halîfesi iyi tanır ve severdi bu zâtı. Bir gün Onun bulunduğu şehre gelmişti.
Vâli ile şehri gezerken, bir mescitte birini bu zâta benzetip, vâliye sordu:

- Şu direğin yanında oturan kimdir?
- Ona Safvan bin Süleym derler.

Tahmininde yanılmamıştı.
Hizmetçiye bir kese altın verip;
- Bunu şu direğin yanında oturan zâta götür ver, dedi.

Hizmetçi, elinde kese ile Ona yaklaşırken, büyük Velî durumu sezdi ve acele kalkıp namaza durdu. Hizmetçi yanına vardığında, o namaz kılıyordu.
Hizmetçi oturup bekledi.

Fakat İbni Süleym hazretleri bir namazı bitirince hemen öbürüne başlıyordu. Hizmetçi, bir fırsatını bulup hemen keseyi uzattı ve;

- Efendim, bunu Halîfe hazretleri size gönderdi, dedi.
- Neymiş o?

- Galiba altın efendim.
- Benim altınla işim yok kardeşim. Başkasına göndermiş olmasın?

- Sizin isminiz Safvan değil mi efendim?
- Evet ama, sen git bir daha sor. Kime gönderdiğini iyice öğren, buyurdu.
Hizmetçi sormaya gidiyordu ki, o pabuçlarını giyip acele çıktı mescitten.