İmâm-ı Ebû Yûsüf hazretleri zamanında bir kişi, bir oğlu olmasını çok istiyor, ama bir türlü olmuyordu.

Muradına kavuşmak için adak yapmak hatırına geldi ve Yâ Rabbî! Bana bir oğul verirsen, senin rızân için dört karış boynuzlu bir koç kurban edeceğim diye nezretti.
Çok geçmeden ona bir erkek evlât verdi cenâb-ı Hak.

Sıra nezrini yapmaya gelmişti.
İyi de, dört karış boynuzlu koçu nerede bulacaktı? Ne kadar arasa da bulamıyor, bunun için de nezrini yapamıyordu.

Bir çok âlimlere sorduysa da, onlar da bir çıkar yol bulamadılar.
Nihâyet bir ahbabı;
- Sen, Ebû Yûsüf hazretlerine git, O bu işi halleder, dedi kendisine.

Zâten bunalmıştı adamcağız.
Hemen koştu bu büyük âlime.
Anlattı derdini.

Büyük İmâm;
- Bu iş kolay, ancak bir şartım var, buyurdu.
- Aman hocam nedir o şart?

- Okumak isteyen çok genç var, ama mektebimiz yok. Sen zenginsin, bu gençler için şöyle büyük bir mektep yaptırırsan, işini hallederim, buyurdu.

Adam çok sevindi ve
- Başüstüne efendim, dedi hemen.

Ebû Yûsüf hazretleri;
- Öyleyse (bir koç) ile (bir çocuk)
bul da getir bana, buyurdu.

- Derhal hocam, dedi.
Ve koşup getirdi bu ikisini.

Ebû Yûsüf hazretleri, karışlattı o çocuğa koçun boynuzunu.
Çocuğun karışıyla dört karıştan fazlaydı.

- Bu koçu kurban et, buyurdu.
Adam, hayran kaldı Hazret-i İmâm'ın ilim ve zekâsına.
Ve sözünü yerine getirdi.
Büyükçe bir mektep inşa ettirdi o beldede.