Ömer bin Abdülazîz hazretleri, takvâ sâhibi olup, çok ibâdet yapardı. Âhiret derdi ile zayıflardı gün be gün.

Bir dostu Onu böyle görünce;
- Ne bu hâlin? diye sordu.

Cevaben;
- Bu hâlimde ne var ki. Sen beni bir de ölümümden sonra, mezardaki hâlimi görsen, daha çok hayret ederdin, buyurdu.

Arkadaşı sordu:
- Neden efendim?

- Çünkü görürdün ki, gözlerim yanaklarıma akmış, dudaklarım dökülüp dişlerim açık kalmış. Yüzüm gözüm cerahat ve irine bulaşmış. Karnım şişip göğsümün üzerine yayılmış. Midem, bağırsaklarım çürümüş de böceklere yem olmuş, buyurdu.

Ve sordu ona:
- Sen bu hâlimi hayretle karşıladın. Mezardaki hâlimi görseydin ne yapardın acabâ?

Ömer bin Abdülazîz hazretleri, birine mektup yazıp;
- Kardeşim, Allahü teâlâ'nın azâbından kork ve Onun kullarına zulmetmekten sakın. Kim Cenneti istiyorsa, Cehennemden kaçınır ve henüz ecel gelmeden ibâdete sarılır, buyurdu.

HESABA ÇEKİLMEDEN

Bir gün de sohbetinde;
- Kardeşlerim, hesaba çekilmeden önce hesabınızı görünüz. Ölmeden tövbe edip, affınızı isteyiniz. Zîrâ kıyâmette mâzeret kabul etmezler. Tövbe için, bu günden müsâit gün yoktur, buyurdu.

Ve ilâve etti:
- Kardeşlerim! Kişi, amelleriyle mahşer yerine gelir. İnsanların halleri, birbirine benzemez. Ne mutlu şu insanlara ki, çok azdır günahları. Ne yazık şunlara ki, Arşa çıkar âh'ları.