Ömer bin Abdülazîz hazretleri zamanında insanlar sulh ve sükûn içinde yaşıyorlardı. Ancak çekemeyenler de vardı kendisini.

Bunlar bir gün Halîfenin hizmetçisini bir yere çağırdılar. Geldiğinde kendisine bin altın verip;
- Efendini zehirle! dediler.

Hizmetçi bin altını görünce unuttu herşeyi.
Ve içirdi bir gün zehiri Halîfeye.

Halîfe hazretleri durumu anlayınca, çağırıp sordu hizmetçiye:
- Ben sana bir kötülük yaptım mı?

Hizmetçi;
- Hayır efendim yapmadınız, dedi.
- Öyleyse sen bu kötülüğü niye yaptın bana? Nasıl yapabildin bana bu ihâneti? buyurdu.
Hizmetçi önüne bakıyordu.

Halîfe hazretleri;
- Eğer doğru söylersen cezâ vermeyeceğim, dedi.

O zaman hizmetçi bin pişmanlıkla yerlere kapanarak;
- Ey efendim, düşmanlarınız (bin altın) verip bana bu işi yaptırdılar, dedi.

Halîfe, getirtti o bin altını.
Gönderdi devlet hazînesine.

Hizmetçiye de;
- Seni affettim, hizmetine devam et, buyurdu.

EN MÜHİM İŞ NEDİR?

Bir gün sevdiklerine;
- En mühim iş, son nefeste îmânla gitmektir ki, yaptığımız ibâdetler de hep bunun içindir, buyurdu.

Bir müddet sessiz kalıp;
- Âh yalan dünya! buyurdu. Cenâb-ı Hak dünya için; metâ-ül gurur buyuruyor.

Sordular:
- O ne demek efendim?

Buyurdu ki:
- Hani tencereyi tutmaya yarayan bez vardır ya, metâ-ül gurur odur işte.