Ömer bin Abdülazîz hazretleri, son günlerini yaşıyordu ki, kayın biraderi ziyâretine geldi.
Halîfenin üstündeki gömleği biraz kirlenmiş görüp, kızkardeşine;
- Beyinin gömleğini yıka, dedi.

Az daha oturup gitti.
Ertesi gün geldiğinde gömleğin yıkanmamış olduğunu görüp;
- Gömleği yıkamamışsın, dedi.

Hemşîresi;
- Şeyy yıkayacaktım da başka gömleği olmadığı için yıkayamadım, dedi.
Kayınbiraderi bunu duyunca çok ağladı. Öyle ki, gözyaşları yanaklarına aktı.

Halbuki teb'asının hayat seviyeleri yüksekti. Hattâ zekât vermek için fakir bulmakta zorluk çekiliyordu o devirde.

HAYIR, ONU YAPAMAM

Ömer bin Abdülazîz hazretlerine, öleceğine yakın;
- Ey Halîfe, hazîneden kendi ailene birşeyler vasiyet et, dediler.

Cevaben;
- Hayır bunu yapamam, buyurdu.

- Neden efendim? deyince de;
- Çocuklarım büyüyünce ya sâlih olurlar, ya da fâsık. Sâlih olurlarsa ne âlâ, cenâb-ı Hak onlara yardım eder. Eğer fâsık olurlarsa, onların günah işlemesine yardımcı olamam, buyurdu.

NE İÇİN YARATILDIK?

Bir gün de sevdiklerine;
- Allahü teâlâ biz insanları ne için yarattı biliyor musunuz? diye sordu.

Onlar merak edip;
- Ne için efendim? dediler.
- Kendisini tanımamız için, buyurdu. Yâni kendisine ibâdet etmemiz için yarattı. Nitekim Kur'ân-ı kerîmde meâlen; İnsanları ve cinleri, yalnız bana ibâdet etmeleri için yarattım buyuruyor.