Allah dostlarından Muhammed ibni Hafif hazretleri devrinin bir tekiydi. Çok talebesi vardı. Lâkin içlerinden birini, diğerlerinden daha çok sever, diğerleri bunun sebebini merak ederlerdi.

Bir gün hocalarına gelip;
- Efendim, filân arkadaşımızı niçin çok seversiniz? diye sordular.

İbni Hafîf hazretleri;
- Bunu yarın anlarsınız, buyurdu.
Talebeler sabahı zor ettiler.
Ertesi gün dergâhta toplandılar.

O sırada dergâh'ın önünde bir deve yatıyordu. İbni Hafif hazretleri talebeden birine seslenip;
- Ahmet oğlum, git şu deveyi kaldır da dergâhın damına çıkar! diye emreti.
Çocuk afalladı birden. "Acabâ şaka mı yapıyor?" diye geçirdi içinden.

Sonra aklına uyup;
- Efendim, ben bu koca deveyi nasıl kaldırıp da dama çıkarabilirim, bu mümkün değil, deyiverdi.

Mübarek zat;
- Peki, bırak kalsın! buyurdu.

Sonra çok sevdiği talebesine seslendi:
- Mehmeet!
- Buyurun hocam.

- Oğlum, sen şu deveyi kaldır da dergâhın damına çıkarıver!

Genç hiç düşünmeden;
- Peki efendim! dedi.
Ve emri yapmak için başladı uğraşmaya.

Gücünün yettiğince uğraşırken, hocası seslendi kendisine:
- Bırak oğlum, gel yanıma!

Mehmet koşup geldi.
Hocası diğerlerine dönüp;
- Şimdi anladınızmı? buyurdu.

Ve şöyle îzah etti:
- Ahmet emrimizi dinlemedi. Düşündü, taşındı ve kendi aklına uyarak îtiraz etti, kaybetti. Mehmet ise hiç düşünmeden Peki dedi, kazandı. Unutmayın, peki demek melek sıfatı, îtiraz etmek ise şeytan sıfatıdır.