Hindistan Evliyâsından Seyyid Celâl Buhârî hazretleri, sohbetlerinde;
- Bu dünya hayâldir. Bu güne kadar geçen yıllar nasıl bir hayâl olduysa, bundan sonrakiler de hep hayâl olacak, derdi sık sık.

O devirde bir din adamı vardı ki, bu zâtın aleyhinde konuşuyordu.

Yakınları;
- Efendim, filân hoca sizin aleyhinizde konuşuyor, dediler.

Cevaben;
- Sabredin, onun bu düşmanlığı yakında dostluğa dönüşecek, buyurdu.
O anda kapısı çalındı. Açtığında o hocayı gördü eşikte. Hıçkırarak ağlıyordu.

Büyük zat tebessümle;
- Gördüğünüz rüyâdan haberdarız. Muradınız neyse söyleyin, buyurdu.

- Efendim, bendeniz kırk yıldır müderrislik yapmaktayım. Dün gece kendi kendime; "Yâ Rabbî, bunca yıldır Habîbinin hadîs-i şerîflerini okutuyorum. Lâkin mübarek cemalini görmek hiç nasib olmadı. Acabâ ne kusurum var ki?" diye düşündüm. Bu düşünce içinde uyumuşum.

Rüyâda;
- Sen Onu göremezsin! Çünki sana kırgın. Sen Onun sevdiklerini sevmiyorsun, dediler.

Hatâmı anlamıştım. Siz Efendimizin yanında edeble oturuyordunuz. Sizi net olarak görüyor, ama Onu göremiyordum.
Bunları anlatıp:
- Sizi çok seviyordum. Ne olur beni affedin, diye yalvardı.

Mabârek, ona şefkatle bakıp;
- Üzülme, muradına kavuşacaksın, buyurdu.

Adam sevinçle ayrıldı.

Ertesi sabah ağlıyarak geldi.

Ama bu, sevinç ağlamasıydı.
- Gördüm, Resûlullah Efendimizi gördüm. Bu, tamamen sizin himmetiniz, dedi.
Ve diz çöktü önünde. Onca yıllık hocalıktan sonra talebeliğe başladı. Tasavvuf talebeliğine.