Muhammed Bekrî hazretleri, Allah adamlarındandır. Bu zat, bir gün Beytullah'ın yanında oturmuş, ibâdet ediyordu. Az sonra hizmetçisi geldi
ve ihtiyaçları için para istedi.

Ancak hiç parası yoktu.
Param yok, da diyemedi.
- İnşallah birazdan gönderirim, buyurdu.

Hizmetçi;
- Peki efendim, deyip geri gitti.

Az sonra başka biri gelip;
- Efendim, şu kadar paraya çok âcil ihtiyacım var. Ne olur beni bu sıkıntıdan kurtarın, diye yalvardı.
Ona da yok diyemedi.
- Pekâlâ, biraz bekle. İnşallah birazdan veririm, buyurdu.

Adamcağız sevinçle;
- Peki efendim, dedi.
Ve başladı beklemeye.

Derken hizmetçisi geldi tekrar.
Para ihtiyacını hatırlattı.
Mübarek zat kalktı.

Yüzünü Beytullah'a çevirip;
- Yâ ilâhî! Param olmadığını sen biliyorsun. Ama bu kullarına söz verdim. İhsân et, beni mahcub eyleme! diye yalvardı içinden.

Ellerini yüzüne sürerken, bir
Hindistan'lı yanaştı yanına.

Cebinden iki altın kesesi çıkarıp;
- Efendim, bu altınlar Hindistan sultânından size hediyedir, dedi. Lütfen kabul buyurun.

Büyük Velî çok duygulanıp, oracıkta secde-i şükre vardı.
Bir keseyi hizmetçisine verdi.
Öbürünü diğerine.

* * *

Biri de, tevekkül'den sordu bu zâta.
Cevabında;
- Tevekkül, her işte yalnız Allaha güvenmektir. Allah'tan başkasına gönül verme kardeşim. O, senin rızkına kefildir, buyurdu.