Evliyânın büyüklerinden Bâyezid-i Bistâmî hazretlerine, bir gün;
- Mürşidiniz kimdir efendim?
diye sordular.

Büyük Velî;
- Mürşidim bir kadındır, buyurdu.
Anlamayıp durakladılar.

Sonra hayret içerisinde;
- Anlamadık efendim, biraz izah eder misiniz? dediler.

Şöyle îzah etti:
- Ben, aşk-ı ilâhî ile kendimden geçmiş halde bir yolda yürüyordum ki, bir kadına rastladım. Sırtında "un çuvalı" vardı ve kan ter içerisinde zor götürüyordu.

Beni görünce;
- Az yardım eder misin? dedi.

Cevap olarak;
- İsterdim, ama benim de gücüm yetmez diyecektim ki, vazgeçtim.

O ara kafes içinde bir arslan gözüme ilişti.
Yanımıza gelmesi için
kalbimden duâ ettim.

Hayvan, kafesten çıkıp geldi.
Ben o çuvalı kadından alıp o

arslanın sırtına yükledim ve;
- Haydi bacım, bu hayvan sana yardım etsin, dedim.
Dedim ama, böyle açık kerâmet gösterdiğim için pişman oldum.

Kadın geri geldiğinde;
- Arslan dediğimi yaptı mı? diye sordum.

Kadın cevaben;
- Evet yaptı, ama sen o hayvana zulmettin, dedi.

- Neden? deyince;
- Çünkü arslan yük hayvanı değildir. Yük taşıttırmakla ona zulmettin, dedi.
Düşününce hak verdim kadına.

- Doğru söylüyorsun, dedim.
Ve ağlayıp, çok istiğfâr ettim.
Affetmesi için Rabbime yalvardım.

İşte o günden sonra, bana;
- Senin hocan kim? dediklerinde, o kadını hatırlarım. Bana mühim bir şey öğretmişti çünkü.