Efendimiz aleyhisselâm ile Hazret-i Âişe radıyallahü anhâ bir gece başbaşa oturuyorlardı. Efendimiz bir ara mübarek başını Hazret-i Âişe'nin kucağına koydu ve yıldızlar'ı seyre koyuldu.

Hazret-i Âişe ise dolunay'ı seyrediyordu ki, Resûlullahın nur cemali, dolunaydan daha nurlu ve parlak göründü kendisine. Duygulanıp ağlayınca, iki damla gözyaşı, Efendimizin nur yüzüne damladı.

Efendimiz aleyhisselâm sordular:
- Sen ağlıyor musun yâ Âişe?
- Evet yâ Resûlallah.

- Niçin ağlıyorsun?
Gözyaşlarını silerken cevap verdi:
- Senin cemalini, dolunay'dan daha parlak gördüm de onun için.

- Şaştın mı buna?
- Evet şaştım yâ Resûlallah.
- Hiç şaşma yâ Âişe. Çünkü ay'ın ve güneş'in nûrunu da benim nûrumdan yarattı Hak teâlâ.

Bu defâ Hazret-i Âişe sordu:
- Siz neye bakıyordunuz yâ Resûlallah?
- Yıldızlara bakıyordum. Eshâbımdan biri var ki, onun ibâdetleri yıldızlar adedince gök yüzüne yükseliyor. Yıldızlara bakıp bunu düşünüyordum.

Hazret-i Âişe, içinden; "bu, babam olabilir" diye geçirip sordu:
- O kimdir yâ Resûlallah?
- Ömer'dir. Ama onun bütün sevapları, babanın sevapları yanında denizde damla bile değildir, buyurdu.

* * *

Mirac'ta, Efendimiz aleyhisselâm ile Cebrâil aleyhisselâm Arş-ı âlâ yanında bulunurken, Resûlullah Efendimiz bir takunya sesleri işitip;
- Bu ses nedir yâ Cebrâil? diye sordu.

Hazret-i Cibril;
- Bilâlin takunya sesleridir yâ Resûlallah. O şu anda takunya ile evden çıktı, mescide gidiyor, diye arzetti.