Seyyidet Nefîse hazretleri rahmetullahi aleyhâ, bir Evliyâ hâtundur. O devirde fakir bir kadın vardı. Dört kızı hafta boyu iplik eğirir, bu da onları pazarda satar, böylece geçinip giderlerdi.

Bir gün yine ipleri yüklenip çıktı evden.
İplik bohçasını başında taşıyordu ki, bir kartal uzaklardan bu kadına doğru süzüldü. Ve bir hamlede başındaki bohçayı kapıp havalandı.

Kadıncağızın sermayesi gitmişti.
Bayılıp düştü üzüntüden. Kendine geldiğinde, insanlar;
- Ne oldu teycecim? diye sordular.

Kadıncağız olan biteni anlatınca;
- Ey hâtun! Sen Seyyidet Nefîse hazretlerine git. O bir duâ eder, işin hallolur, dediler.

Kadıncağız koşup anlattı hâlini bu Evliyâ hâtuna. Seyyidet Nefîse hazretleri;
- Üzülme, evine git. Yakında rızkın gelir, buyurdu.

Kadın gitti eve. Az sonra birileri Seyyidet Nefîse hazretlerine gelerek;
- Efendim, biz bir gemiye binmiştik. Gemimiz su almaya başlayınca, batma tehlikesiyle karşılaştık. Sizi vesîle edip duâ ettik. Çok şükür kurtulduk, dediler.

- Nasıl kurtuldunuz?
- Bir kartal yukardan indi. Ağzındaki bohçayı bırakıp havalandı. Baktık ki, bohçanın içi iplik dolu. O iplerle bağlayıp, işi hallettik, dediler.

Sonra beşyüz dirhem uzatıp;
- Bu da hediyemiz, lütfen kabul buyurun, diye ricâ ettiler.

Seyyidet Nefîse hazretleri o ihtiyar hâtunu çağırıp sordu:
- O ipleri kaça satıyordun?

Kadıncağız;
- Yirmi dirheme, deyince;

- Rabbimiz sana daha fazlasını gönderdi, dedi ve o beşyüz dirhemi kadıncağıza verip;
- Rızık için bir daha kendini üzme, diye tembih eyledi.