Seyyidet Nefîse hazretleri zamanında hıristiyan bir kadın, bir de oğlu vardı. Bu çocuk, sefer için çıktı bir gün evden. Issız bir yerde yürürken eşkiyâlar bunu tutup esir ettiler.

Aradan günler geçtiyse de annesi, hiç bir haber alamıyordu oğlundan.
Çâresiz Seyyidet Nefîse hazretlerine gitti. Durumu anlatıp;
- Ne olur oğlum için duâ edin, diye yalvardı.

O da kaldırdı ellerini.
- Yâ Rabbî, bu çocuğu geri döndür! Annesini sevindir, diye duâ etti.

Hemen o gece kadıncağızın kapısı çalındı. Açınca, oğlunu gördü eşikte. Hasretle sarılıp;
- Nerde kaldın evlâdım, seni çok merak ettik, dedi.

Çocuk şöyle anlattı:
- Anneciğim, yolda beni tutup esir aldılar. At üstünde, günlerce yol aldık. Nihâyet çok uzak bir mahalde, bir hücreye attılar. El ve ayaklarımı zincirle bağladılar.

Annesi meraklandı:
- Sonra oğlum?

- Sonra bir ses duydum: (Salın gitsin. Zîrâ o, Seyyidet Nefîse'den duâ aldı) diyordu.
O ara bir el gördüm. Çözdü zincirlerimi. Sonra evimizin önünde buldum kendimi.

Kadıncağız bunları duyunca çok duygulanıp, îmâna geldi hemen.
Oğlu da peşinden.

* * *

Bu mübarek hâtun, bir gün sevdiklerine;
- İnsana sıkıntı veren şeyler nedir, bilir misiniz? diye sordu.
- Bilmiyoruz efendim, dediler.

Buyurdu ki:
- Nefse tâbi olmak ve kötü arkadaşlarla düşüp kalkmaktır. Bu iki düşmana uymayan, sıkıntı çekmez.