Hanım Evliyâlardan Seyyidet Nefîse hazretlerinin evinin hemen bitişiğinde komşu bir kadın vardı. Yahûdî dîninde olup, bir de kötürüm kızı vardı.

Kadıncağız bir gün evden çıkarken;
- Kızım sen evde otur, ben biraz az sonra gelirim, dedi.

Sakat kız annesine;
- Anneciğim ne olur, sen gelinceye kadar ben komşumuzun evinde bekleyeyim, diye yalvardı.

Annesi;
- Peki orada bekle, dedi.

Ve Seyyidet Nefîsenin kapısını çalıp;
- Komşu, ben bir yere gideceğim. Gelinceye kadar bu kızım yanınızda kalabilir mi? diye sordu.

Seyyidet Nefîse hazretleri;
- Tabii neden olmasın, dedi.

Ve sakat kızı kucaklayıp, bir yere oturttu. Sonra da abdest almaya gitti. Abdest suyu, o kızın yanından akıyordu. Kızcağız bu sulardan avcuna alıp, ayaklarının cansız yerlerine sürmeye başladı.

Hani oyun olsun diye sürüyordu.
Ancak sürdükce canlandı ayakları.
Sevinip daha çok sürdü. Bir zaman sonra kalktı, yürüdü, koşturmaya başladı odada. Hiç hastalık kalmamıştı ayaklarında.

O ara, annesinin sesini işitti.
Sevinçle koştu annesine.
Kadıncağız kızının koştuğunu görünce, ne söyleyeceğini şaşırdı:
- Rüyâ mı görüyorum, yoksa hayâl mi bu gördüğüm? dedi.

Kızcağız anlattı bu olanları.
İşte o zaman anladı hakîkati.
Kalbine hidâyet nurları doldu.

Kendi kendine; "Eğer Onun dîni hak olmasaydı, abdest suyu böyle şifâ ve devâ olmazdı" dedi.
Ve Seyyidet Nefîse hazretlerine koşup;
- Bana İslâmı anlat, dedi.

Şehâdeti getirip Müslüman oldu
Sıra çocuğun babasındaydı.
Akşam da o kavuştu hidâyete.