Bir gün, Resûlullah Efendimiz sallallahü aleyhi ve sellem ile Hazret-i Ömer radıyallahü anh ikisi namaz kılıyorlardı.
Efendimiz imâmdı, o cemaat.
Akşam namazını kılınıyordu.

Resûl aleyhisselâm, Fâtiha'dan sonra zamm-ı sûre olarak bir âyet okudular.
Hazret-i Ömer radıyallahü anh bu âyeti işitince birden gadaba geldi.
Kendini tutamayıp konuştu.
Hem de namaz esnâsında.

Bu âyet-i kerîmede, Firavunun
bir sözünü bildiriyordu Hak teâlâ.
Şöyle ki; O kâfir kendi kavmine: "Sizin tapacağınız en büyük tanrı benim!" demişti.

Hazret-i Ömer bu.
Hazmedemedi tabii.
Kan sıçradı beynine.
Namazda olduğunu unuttu.

Ve gayr-i ihtiyârî;
- Ben orada olsaydım, muhakkak onu öldürürdüm! diye konuştu.
Nihayet namaz bitti.

Efendimiz Ona dönüp;
- Yâ Ömer, namazını iâde et! buyurdular.

Hazret-i Ömer;
- Başüstüne yâ Resûlallah, dedi.

Ve ardından;
- Niçin yâ Resûlallah? diye sordu.

Efendimiz aleyhisselâm;
- Çünkü dünya kelâmı namazı bozar, buyurdular.

O zaman hatırladı konuştuğunu.
Ve emri îfâ için ayağa kalktı.
Tam namaza başlıyordu ki,
bir vahiy geldi Rabbimizden.

Hak teâlâ hazretleri;
- Ey Habîbim! Ömerin o konuşması hoşuma gitti benim. Onun namazını kabul ettim ve kendisine misliyle sevap verdim, buyuruyordu.

Efendimiz aleyhisselâm;
- Otur yâ Ömer! Namazın oldu, buyurdular.