Allah dostlarından Ebül Hasen Büşencî hazretleri zamanında bir çiftçi vardı.
Nasıl olduysa merkebi kayboldu bir ara.
Her yeri aradıysa da bulamadı.

Başka da merkebi yoktu garibin.
Mutlaka bulmalıydı onu.
Düşünüp bir yol buldu.

Şöyle ki, Ebül Hasen Büşencî hazretlerinin büyüklüğünü biliyordu.
Doğruca bu zâtın evine gidip çaldı kapıyı.

Mübarek zat kapıya çıkıp;
- Buyurun kardeşim, dedi.

Adam ciddî ciddî;
- Merkebim çalındı, herhalde sen almışsınu. Hemen getir teslim et, dedi.

Büyük Velî;
- Kardeşim, ben sizi tanımam, buyurdu. Başka biri almış olmasın?

Adam yine ısrarla;
- Hayır, sen aldın merkebimi, dedi.

- Almadım kardeşim.
- Sen almadıysan, nerede öyleyse. Onu bul, yoksa gitmem buradan.

Mübarek zat çatmıştı olmaz birine.
Ellerini kaldırıp, içinden; "Yâ Rabbî, kurtar beni bu adamın elinden. Bir an önce merkebini buldur da çeksin benden elini" diye yalvardı.

Tam o anda merkebin sesi duyuldu.
Adam muradına kavuşmuştu.

Büyük Velî'ye dönüp;
- Yâ Ebel Hasen! Merkebimi senin almadığını ben de biliyordum. Bilerek bu yola tevessül ettim, kusura bakma, dedi.

Mübarek zat sordu:
- Maksadın neydi peki?
- Senin Allah dostu bir Velî olduğunu bilerek geldim ve seni zor durumda bırakıp duâ etmeni sağladım. Zîrâ bilirdim ki Hak teâlâ sevdiği kulların duâsını reddetmez. Bunun için böyle yaptım ve muradıma erdim, lütfen affet, dedi.

Ve ilâve etti:
- Şunu daha iyi anladım ki, her kim büyüklerin yanına, ne niyetle gelirse, mutlaka muradına kavuşur.