Sultân Mahmud-u Gaznevî, Ebül Hasan-ı Harkânî hazretlerini ziyârete gitti bir gün. Oturup sohbet ettiler.

Ebül Hasen hazretleri, sultânın sevgi ve ihlâsını görünce, hırkasını çıkarıp hediye etti kendisine.
Sultân Mahmud, o mübarek
hırkayı alıp huzurdan ayrıldı.

Semerkant melikiyle savaşa gidecekti.
Büyük Velînin duâsını alıp çıktı gazâya.
Ancak Semerkant'a varıp düşmanı görünce, yenilmek endişesi sardı içini.

Zîrâ düşman ordusu çok kalabalıktı.
İki ordu karşı karşıya geldiler.

Az sonra savaş başlayacaktı.
Sultân Mahmud, indi atından.

O hırkayı vesîle ederek;
- Yâ Rabbî, bu hırkanın sâhibi hürmetine bize yardım et! diye duâ etti.
İşte ne olduysa o anda oldu. Düşman tarafında kuvvetli bir kasırga koptu.

Öyle ki, göz gözü görmüyordu.
Toz duman oldu ortalık.
Kimse kimseyi tanımıyordu.

İşte bu hengâmede kâfir askerleri birbirlerini vurmaya başladılar.
Savaş meydanı düşman ölüleriyle doldu.

Sultân Mahmud bu hâli görünce;
- Harkânî hazretlerinin himmeti âni geldi, diyerek şükretti Rabbine.

* * *

Bu zat bir sohbetinde;
- Kardeşlerim, bütün insanlar Allahü teâlâya îmân edip itaatli kul olsalar, cenâb-ı Hakkın büyüklüğü artmaz, buyurdu.

Ve ekledi:
- Bütün insanlar inkâr edip âsi olsalar, büyüklüğünden bir şey eksilmez.

Bir gün de;
- Yaptığımız ibâdetlerin faydası bizedir. Bunların Allahü teâlâya hiç bir faydası yoktur ve olamaz, buyurdu.