Bir gün Ebül Hasan-ı Harkânî hazretlerinin bir talebesi;
- Hocam, izin verirseniz Lübnan'a gitmek istiyorum? diye arzetti.

Büyük Velî sordu:
- Oraya niçin gidiyorsun?
- Zamanın kutbu oraya çok gelirmiş. O kutbu görmek için efendim.

- Pekâlâ, git bakalım, buyurdu.
Talebe sevinip, o gün çıktı yola.

Kutb-u âlemi görmeye gidiyordu.
Günlerce yürüyüp Lübnan'a vardı nihâyet.

Gördü ki, musallâ üzerinde bir cenaze var, ama cemaat meyyitin namazını
kılmıyor, sessizce bekliyorlar.

Onlara yaklaşıp;
- Niçin cenaze namazını kılmıyorsunuz? diye sordu.
- Birini bekliyoruz, dediler.

- Kimi bekliyorsunuz?
- Kutb-u âlemi bekliyoruz. Sen de otur bekle, birazdan teşrif eder.

Çok sevindi. Zîrâ o da kutb-u âlemi görmek için gelmişti zâten.
Az sonra cemaat birden ayağa fırladılar. O da kalktı ayağa.

Fakat o da ne, gelen zat kendi üstadı Ebül Hasan Harkânî hazretleriydi.
Onu görünce çok mahcup oldu.
Üzüntüsünden bayılıp düştü.

Ayıldığında, üstadı Ebül Hasen-i Harkânî hazretleri cenaze namazı kıldırıp gitmişti bile.

Cemaate sordu:
- Bu zat tekrar ne zaman gelir?
- Her gün, beş vakit namazı burada kılar.

- Ben Onun talebesiyim. Harkan'dan tâ buraya zamanın kutbunu görmeye geldim. Meğer kutup benim hocammış. Ben şimdi ne yapacağım? dedi.
- Üzülme, ikindiye tekrar gelir, o zaman özür dilersin, dediler.

Az sonra teşrif etti mübarek zat. Talebe affını diledi. Mübarek zat, tuttu onun elini. Bir anda Harkan'da buldu kendisini. Hem de tam evlerinin önünde.