Abdülhakîm Arvâsî hazretlerinin sevenlerinden birkaç kişi bir gün bu zâta;
- Efendim, herkesi affediyorsunuz, hikmeti nedir? dediler.

Cevaben;
- Çünkü Allahü teâlâ affetmeyi seviyor, siz de affedin! buyurdu.

Yine talebesinden biri ziyârete gelmişti. Bir müddet sohbet ettiler. Sonra kütüphâneden arapça bir kitap çekti, rastgele bir sayfa açtı ve bu gence verip;
- Oku şu sayfayı! buyurdu.

Talebe çat pat okumaya çalıştı o yeri.
O, yanlışlarını düzeltip, tekrar tekrar okuttu aynı yeri. Tâ ki yanlışsız okuyuncaya kadar.

Sonra;
- Şimdi de tercüme et! buyurdu.

Genç başladı yarım yamalak tercüme etmeye. O yine yanlışlarını düzeltip tekrar okuttu aynı yeri.
Bir daha, bir daha, tâ ki, hiç yanlışı kalmayıncaya kadar. Öyle ki, genç âdeta ezberlemişti o sayfayı.

İyi de niye böyle yapmıştı? İçinden; "Elbette bir hikmeti vardır" dedi.
Aradan uzun yıllar geçti.
Hocası göçtü bu âlemden.

Bir gün kütüphâne müdürlüğü için imtihan açıldı o yörede.
Bu da gidip girdi imtihana.
Çünkü iş arıyordu.

Hocalar, bir arabî kitaptan, rastgele bir yer açıp, uzattılar bu kimseye ve;
- Şu sayfayı oku bakalım, dediler.

Sayfayı görünce donup kaldı.
Çünkü yıllar önce hocasının tekrar tekrar okutup ezberlettiği o sayfaydı bu.
Bir çırpıda okudu tabii.

Hocalar takdir edip;
- Okuman çok güzel. Şimdi de tercüme et! dediler.
Takır takır yaptı tercümeyi de.
Birincilikle kazandı imtihanı.

Evine gelince hüngür hüngür ağladı.
Ve Fâtihalar gönderdi bu büyük zâtın rûhuna.