Sultân Mahmud-u Gaznevî, ordusuyla Harkan yakınlarından geçerken, bir adamını Ebül Hasan-ı Harkânî hazretlerine gönderip, mümkünse yanına gelmesini ricâ etti.

Ancak büyük Velî özür dileyip;
- Gelemem! buyurdu.

Gelip durumu bildirdiler sultâna.
- Öyleyse biz gidelim, dedi.

Ancak hoşuna gitmemişti bu hâl.
Onun için gururla gelip selâm verdi.

Büyük Velî, oturduğu yerden aldı selâmını. Kalkmadı ayağa.
Bu hâl de hoşuna gitmedi Sultânın.
Konuşmaya başladılar.

Ulu hakan;
- Efendim, hocanız Bâyezid-i Bistâmî nasıl bir kimse idi? diye sordu.

Büyük Velî cevaben;
- O öyle bir Velîydi ki, Onu gören mutlaka îmânla şereflenirdi, buyurdu.

Sultan bu cevabı beğenmeyip,
- Nasıl olur, Kureyş kâfirleri Resûlullahı yüzlerce defâ gördüler de yine îmân etmediler. Sen ise Bâyezid'i bir defâ gören, îmânla şereflenir diyorsun, dedi.

Ebül Hasen hazretleri;
- Onlar Resûlullahı Peygamber olarak değil, Abdullahın yetimi olarak gördüler. O gözle baktılar, onun için îmâna kavuşamadılar. Eğer Sıddîk-ı ekber gibi bakıp, Resûlullah olarak görselerdi, onlar da îmânla şereflenirlerdi, buyurdu.

Sultân çok beğendi bu cevabı.
Gururunu atıp, tevâzuya büründü.

İzin alıp çıkarken, büyük Velî ayağa kalktı.
Ve ayakta uğurladı kendisini.

Sultân gâyet edeble;
- Efendim, geldiğimde ayağa kalkmadınız. Şimdi ayakta uğurluyorsunuz, hikmeti nedir? diye sordu.

Büyük Velî cevaben;
- Önce kibirle gelmiştin, onun için kalkmadım. Şimdiyse tevâzuya büründün. Tevâzu edeni Hak teâlâ yüceltir, buyurdu.