Tâbiînden Rebî bin Heysem hazretleri, yıllarca yatsı abdestiyle sabah namazını kıldı.
Yatsıdan sonra dünya kelâmı konuşmaz, yanında devamlı sûrette kâğıt kalem bulundurur, gündüz konuştuklarını yazardı.

Akşam olunca da bunun muhâsebesini yapar, içerisinde lüzumsuz bir "dünyâ kelâmı" olup olmadığını araştırırdı.

* * *

Bâzan içinden;
"Ey Rebî! Dağlar ve yeryüzü müthiş bir sarsıntı ile sarsılıp parça parça dağılarak kıyâmet koptuğu zaman, senin hâlin nice olur?" der, ardından uzun uzun hıçkırarak ağlardı.

Bir gün kendisine; "Nasıl sabahladın?" dediler.

Cevâben;
"Günahkâr bir halde sabahladım. Rabbimin bağışlamasını ümit ediyor, ecelimi bekliyorum" buyurdu.

* * *

Rebî hazretleri, evinde kendi kazdığı bir mezarda yatıp uyur, hatâ ve günahlarını düşünüp;
"Yâ Rabbî! Beni dünyâya gönder, sana iyi ameller yapayım" meâlindeki âyet-i kerîmeyi okurdu.

Sonra da kendi kendine;
"Ey Rebî! Geri dönemeyeceğin o gün gelmeden önce Rabbine ibâdet eyle!" derdi.

* * *

Bu büyük zât, bir arkadaşına yazdığı mektubta;
"Ey kardeşim! Kendine nasîhat eden yine kendin ol. Bir kusûrun olduğu zaman, başkalarının uyarmalarını bekleme! Bu, güzel bir haslettir, ama artık kalmadı" diye yazdı.