Veysel Karânî hazretleri, geceleri ibâdet ederdi.
Bâzı geceler; "Bu, kıyâm gecesidir" der ve bütün bir gece devamlı kıyâmda dururdu.

Bâzı geceler; "Bu, rükû gecesidir" diyerek, bütün bir geceyi hep rükûda geçirirdi.
Bâzı geceler de; "Bu secde gecesidir" diyerek, sabaha kadar hep secdede kalırdı.

* * *

Bir gün Ona; "Namazda huşû nedir?" dediler.

Cevâben;
"Vücûduna iğne batsa, bir şey hissetmemektir" buyurdu.

Bir gün de;
"Nasılsınız?" dediler.

Cevâben;
"Bir kul ki, sabah kalktığında, akşama sağ çıkar mı çıkmaz mı bilmiyorsa, onun hâli nasıl olur?" buyurdu.

* * *

Bir gün de, nasîhat isteyen bir gence cevâben; "Sen Rabbini bilir misin?" diye sordu.

"Evet, bilirim" deyince; "Öyleyse, Ondan başkasını bilmene hiç de lüzum yok" buyurdu.
Bu, gencin hoşuna gitti.

Bir nasîhat daha istedi.
Bu defa da; "Rabbin seni biliyor mu?" diye sordu.

"Evet biliyor" deyince; "Öyleyse O'dan başkalarının bilmesine lüzum yok" buyurdu.

Bir gün de;
"Eğer yükselmek istiyorsanız tevâzu gösterin, şeref arıyorsanız ibâdete sarılın, zengin olmayı istiyorsanız, kanâat edin" buyurdu.