Zeynelâbidîn Alî hazretleri bir gün sevdikleriyle sahrada oturuyordu ki,
güzel yüzlü bir ceylân gelip durdu yanında.
Ayaklarıyla işâretler yaptı.
Ve bâzı sesler çıkardı.

Yanındakiler;
"Bu hayvan ne istiyor?" dediler.

Büyük Velî;
"Filân adam yavrumu kaçırdı. Dünden beri onu emziremedim. Ne olur, bana yardım edin diyor" buyurdu.

Ve biriyle çağırttı o adamı.
Geldiğinde;
"Sen bunun yavrusunu kaçırmışsın, git getir de onu emzirsin" buyurdu.

Köylü hayretler içinde gitti.
Ve o yavru ceylânı getirdi.

Ana ceylân yavrusunu emzirince, Zeynelâbidîn hazretleri o adama;
"İstersen bu yavruyu annesine bağışla, onu sevindir" buyurdu.

Köylü;
"Peki efendim" deyip, verdi.

Anne ceylân, yavrusunu alıp, sevinç içinde hoplayıp sıçrayarak giderken dönüp dönüp arkasına bakıyordu.

Ordakiler;
"Efendim, bu ceylân yine bir
şeyler mi söylüyor?" dediler.
"Evet, bize teşekkür ve duâ ediyor" buyurdu.

* * *

Zeynelâbidîn Alî hazretleri bir zaman hastalandı. Sevdikleri ziyâretine geldiler.
Onları karşılayıp;
"Ne için geldiniz?" buyurdu.

"Efendim, hasta olduğunuzu duyduk ve üzüldük. Çünkü sizi çok seviyoruz" dediler.
"Kim beni, Allah için severse, mahşer günü Arş-ı âlâ altında gölgelenir. Her kim de dünya için severse, o da hesapsız dünya ni’metlerine kavuşur" buyurdu.