Abdullah bin mübârek hazretleri bir gün bir koyun sürüsüyle yanında çocuk yaştaki çobanını gördü.

Ona acıyıp;
"Zavallı bu yaşta çobanlık yapıyor. Şuna bir mesele öğreteyim" diye düşündü.

Sonra yanına varıp;
"Allahü teâlâyı bilir misin?" diye sordu.

Çocuk:
"Kul Sâhibini bilmez mi?" dedi.

"Peki O'nu ne ile biliyorsun?"
"Şu koyunlarımla".

"Koyunlarla O'nu nasıl biliyorsun?”
"Şöyle ki, bu koyunlar çobansız olmuyor. Bunları doyuracak ve koruyucak biri lâzım. İşte bundan anladım ki, bu kâinattaki insanları ve bütün canlıları da yaşatıp koruyacak biri lâzım. O da sonsuz kudret sâhibi olan Allahü teâlâdır" dedi.

İbni Mübârek hazretleri bu cevâbı çok seğendi. Ona biraz para verip, yoluna devam etti.

* * *

Vaktiyle Merv şehri kâdısının çok sâliha bir kızı vardı. Nice zenginler, makam ve mevkî sâhibi gençler istediyse de hiçbirine vermedi. Kendi bağında çalışan Mübârek adında bir de kölesi vardı ki, o da takvâ sâhibi bir gençti.

Bir gün bu kölesine;
"Biraz üzüm kopar da getir" dedi.

O da koşup getirdi.
Ancak ekşiydi üzümler.
"Talılarından getir" dedi.

"Hangileri tatlı, bilmiyorum" deyince,
"Sübhânallah, iki aydır buradasın, hâlâ ekşisini tatlısını öğrenemedin mi?" dedi.

Köle bu defâ;
"Hiç yemedim ki, nasıl bileyim?" dedi.

Onun bu cevâbına hayran olup, kızını bu kölesine verdi. Onların da bir oğulları oldu. Abdullah ismini verdiler. Abdullah bin Mübârek hazretleri, işte bu seçilmiş insanların evlâdıdır.